Fréttir

Brjánn, Kári og Andrea

21.09 2012

Stóra stundin. 20. ágúst síðastliðinn biðu Andrea Rúna Þorláksdóttir og Brjánn Jónasson eftir stráknum sínum í anddyri hótels í Jinan borg í Kína. Þau voru stressuð, spennt enda langþráður draumur að rætast. Þau voru að fá barnið sitt í hendurnar. Litli Mingji Fu varð þeirra Kári Björn Mingji Brjánsson. Hann ber nafn með rentu því það er engin lognmolla í kringum þennan kraftmikla dreng.

Það fyrsta sem þau heyrðu var grátur, rétt eins og svo margir upplifa þegar þeir verða foreldrar í fyrsta sinn. Þau ætluðu að vera tilbúin með myndavélarnar. En geðshræringin var of mikil. Þau missti af augnablikinu þegar hann kom grátandi með starfsmanni af barnaheimilinu sem hann hafði búið á frá því að hann fannst í húsasundi, aðeins ungbarn. „Já, hann hágrét,“ segir Brjánn. „Hann vildi ekkert púkka upp á okkur. Hann vildi ekki fara frá starfsmönnum barnaheimilisins,“ segir hún.

Litli drengurinn þeirra var ekki mældur í mörkum eftir að þau fengu hann í hendur, 88 sentimetrar og tæp tólf kíló, hættur á bleiu og kominn á fasta fæðu – cheerios í skál heillaði Kára sem orðinn var 28 mánaða gamall. „Svo fékk hann snakkpoka sem starfsmaðurinn var með.“ Brjánn hlær. „Já, starfsmaðurinn kunni greinilega á krakkana sína.“ Andrea lýsir því hvernig hann skáskaut augunum að þeim á meðan hann borðaði. Frá vorinu höfðu þau beðið eftir því að fá litla snáðann í hendurnar.

Hágrét í fangi foreldranna

„En við fengum ekki mikinn tíma til að vinna hann á okkar band. Við urðum að rjúka á ljósmyndastofu til að ganga frá pappírum. Við löbbuðum þangað. Ég tók Kára upp og hélt á honum,“ segir hún. „Hann hágrét. Vildi ekki vera hjá okkur. Á ljósmyndastofunni gátum við talað við hann á meðan myndirnar voru framkallaðar.“ Brjánn samsinnir. „Já, við náðum aðeins að kynnast honum. Og hann gaf Andreu snakk.“

Uppi á hótelherbergi léku þau við litla drenginn sinn. Þetta var tregafull stund fyrir lítinn dreng en sú gleðilegasta fyrir nýorðna foreldra.

„Við urðum að átta okkur á því að við vorum búin að undirbúa okkur í mörg ár að eignast barn og marga mánuði að hitta hann,“ segir Brjánn. „Já, og hann greyið var rifinn úr fanginu á fólki sem hann þekkti og settur í okkar. Hann vissi ekkert um okkur. Skildi ekki tungumálið sem við töluðum og við ekki það litla sem hann gat bablað,“ segja þau og klára setningar hvors annars.

„Já, við vissum að hann gæti hafnað okkur,“ segir hún. „Hann gæti grenjað, öskrað út í eitt, slökkt á sér, starað út í loftið án þess að bregðast við áreiti – sem eru varnarviðbrögð. En þetta gekk betur en við þorðum að vona. Fyrstu dagarnir voru erfiðir. Mjög erfiðir. En ekki allur dagurinn, því inn á milli var hann kátur og glaður, en hann sýndi líka mikla reiði. En við vissum að það væri gott merki,“ segir hún og hann tekur við.

Leist vel á að ættleiða

„Já, það er gott að barnið sýni tilfinningar. Það er merki um heilbrigði að hann skipti skapi. Og fyrstu dagarnir voru skrítnir. Við vorum komin með splunkunýtt barn og vorum að reyna að finna út hvað við gætum gefið honum að borða.“ Hún tekur við.

„Já, við vitum að börn þurfa rútínu, en sáum að í þessari ferð var engin leið að byrja að byggja upp einhvern ryþma. Við vorum alltaf að þeytast á milli skrifstofa. Dagarnir snerust um að sækja alla pappíra og komast heim.“

Þau Brjánn og Andrea hafa búið saman frá því ári eftir að þau kynntust í mannfræði í Háskólanum rétt fyrir aldamót, eða 1999. Þau hafa verið saman í þrettán ár. Síðustu sex ár hafa þau verið tilbúin fyrir barneignir og stefnt á þær. „Við áttuðum okkur á því að getnaður gæti tekið nokkra mánuði en ekki mörg ár!“ Þau reyndu nokkrar tæknifrjóvganir en ákváðu snemma að fara út í ættleiðingu.

„Það voru vonbrigði að tæknifrjóvgunin gengi ekki en okkur leist vel á ættleiðingu. Hún virtist eiga vel við okkur. Eftir ákvörðunina var eins og þungu fargi væri af okkur létt. Það var léttir að geta hugsað til þess að sama hvað gengi á myndum við á endanum eignast barn. Með tæknifrjóvgun getur maður aldrei verið viss,“ segir Brjánn.

Gáfust upp á Kólumbíu

Eftir langt og strangt ferli voru þau komin með alla tilskilda pappíra í október 2009. Þau ákváðu að ættleiða barn frá Kólumbíu en vegna síbreytilegra reglna og krafna þar í landi óttuðust þau að ferlið drægist út í hið óendanlega. Þau höfðu í ár reynt að fá samþykkið ytra eftir að forsamþykkið fékkst hér heima en ekkert gekk. Þau horfðu fram á langa bið, margra ára, þegar samþykkið loks fengist. Þau ákváðu að skipta um stefnu og herja heldur á Kína. Það þýddi ekki eitt pennastrik, heldur þurftu þau að hefja ferlið að nýju; nánast á byrjunarreit. Afla nýrra pappíra. Fá forsamþykkið fyrir ættleiðingu frá Kólumbíu afturkallað til þess að fá nýtt fyrir Kína. En ekki er leyfilegt að stefna á ættleiðingu frá tveimur löndum samtímis.

Eftir samræður við starfsmenn Íslenskrar ættleiðingar ákváðu þau að sækja um barn af sérþarfalista frá Kína. „Já, við horfðum í sérþarfir sem voru minniháttar. Jafnvel hluti sem væru aldrei taldir til sérþarfa hér á landi,“ segir Andrea og Brjánn útskýrir: „Á sérþarfalistanum eru börn sem þurfa að fara einu sinni í aðgerð og hafa jafnvel þegar farið í hana, en þar eru einnig börn með alvarlega fötlun. Við urðum því að gera þetta með hausnum, ekki hjartanu.“

Í byrjun mars á þessu ári fengu svo kínversk stjórnvöld umsókn þeirra hjóna. Í apríl var Kári kominn inn í myndina og þeirra að segja af eða á. Þau fóru að ráðum skrifstofunnar og skoðuðu ekki myndir fyrr en þau væru viss um að þau treystu sér til að takast á við sérþarfir barnsins.

Með barn af sérþarfalista

„Við fengum að sjá skýrslurnar og fengum skýringar á hvað hugtökin þýddu. Við töluðum við barnalækninn Gest Pálsson og hann útskýrði þau fyrir okkur og leyst ágætlega á. Við hugsuðum málið. Brjánn fór í vinnuna og ég að gúggla. Svo töluðum við saman og ákváðum að segja já við þessu barni,“ segir Andrea.

„Það var búið að brýna fyrir okkur að við gætum hætt við. Við óskuðum eftir barni 0-2 ára. En barnið var tveggja þegar við fáum skýrsluna og við vissum því að hann yrði eldri þegar hann kæmi til okkar. Svo var hugtak í skýrslunni sem gat þýtt eitthvað fáránlegt en það voru líka líkur á því að orðið væri þýðingarvilla, því þetta var eina skýrslan sem minntist á þetta. Við veltum því fyrir okkur að ef við segðum nei við þessu barni væri ekki garanterað að við fengjum barn með betri heilsu næst. Við hugsuðum okkur því ekki lengi um. Við ákváðum að segja já enda leist okkur vel á persónuleikalýsinguna,“ segir Andrea.

Og á hún við? „Já,“ segir Brjánn stoltur. „Honum var lýst sem fjörugum, þrjóskum og hressum strák sem þætti gaman að knúsa og legði upp úr persónulegum samskiptum. Væri brosmildur. Í kjölfar ákvörðunarinnar fengum við að sjá myndirnar. Það var ótrúleg reynsla. Þá var sonurinn kominn.“

Þrjár vikur upp á dag voru liðnar frá þessum örlagaríka degi fjölskyldunnar þegar Fréttatíminn hitti þau Brján og Andreu um kvöld í síðustu viku á heimili þeirra í Vogahverfi borgarinnar. Enn hafði enginn komið til þeirra í heimsókn. Þau eru í aðlögun. Litli drengurinn er að venjast því að foreldrarnir eru komnir til að fylgja honum um ókomna tíð. Að hann geti alltaf stólað á þau. Núna finnur hann til óöryggis þegar þau hverfa úr augsýn hans.

Starfsfólkið kvaddi með tárum

„Okkur finnst ótrúlegt að aðeins séu liðnar þrjár vikur. Okkur líður meira eins og þetta séu þrír mánuðir,“ segja þau bæði, afslöppuð og sæl. Litli drengurinn sefur friðsæll, gullfallegur í rimlarúmi sínu við þeirra. En finna þau fyrir söknuði að fá ekki að upplifa fyrstu tvö árin í lífi Kára?

„Núna erum við í núinu,“ segja þau. Þá séu þau meira í rónni yfir fyrstu árum hans eftir að þau hittu gott starfsfólkið og sáu síðara barnaheimilið, sem flutti milli húsa, og hann varði tíma sínum á.

„Nýi staðurinn er virkilega flottur. Ef þetta væri barnaheimili á Íslandi þætti mér það virkilega flott,“ segir Brjánn. „En þeir sem fara á námskeið hjá Íslenskri ættleiðingu heyra af barnaheimilum eins og þau geta verið verst; hvítir veggir, rimlarúm og börn að berja höfðinu í vegginn til að fá einhverja örvun. En þetta var alls ekki þannig.“ Andrea lofar líka aðbúnaðinn.

„Já og starfsfólkið vildi knúsa hann og kveðja og sumt sem grét en brosti samt líka. Það sýndi okkur að þeim er ekki sama um börnin.“ Brjánn segir að þeim finnist Kári fljótur að tengjast þeim. „Og maður hugsar um það og veltir því fyrir sér hvort það sé þar sem barnaheimilið var gott og að starfsmennirnir hafi staðið sig vel.“

Jæja, Kári vill út að leika

Litla fjölskyldan hefur farið saman út í búð, Kári með Andreu í vinnuna hennar hjá Borgun og þau með hann til foreldra sinna. „En lykilatriði núna er að við séum ein með honum á heimilinu. Við gefum honum að borða og sjáum um hann.“ Hann fer með þeim út að leika og fyrstu íslensku orðin eru komin fram á varir hans.

„Stundum segir hann „jæja“, dregur okkur fram í forstofu og sækir skóna sína,“ segir Andrea og hlær. „Já, sem getur verið óþægilegt þegar ég er á sloppnum og hann á náttfötunum!“ segir Brjánn, sem er blaðamaður hjá Fréttablaðinu, og hlær. „Merkilegt að; jæja, er eitt af fyrstu orðunum. Þá er ekki annað hægt en að hugsa hvað við notum þetta orð mikið,“ segja þau glaðlega en þreytt eftir annasaman dag.

„Nei – var samt fyrsta orðið. Hann getur sagt drekka og á barnaheimilinu var honum kennt að segja mamma og pabbi við myndir af okkur. En hann hefur ekki mikið sagt orðin. Hann segir mamma af og til. Já, áðan sagði hann það í fyrsta skipti svo við töldum að hann væri meðvitað að reyna að ná sambandi við mig,“ segir hún. „Ég var samt ekki viss um að hann væri að segja þetta meðvitað,“ segir Andrea hugsi. „Jú. Hann var að segja mamma,“ segir Brjánn og er sannfærður.

Geta ekki hugsað sér lífið án Kára

„Það er svo gott að heyra það. En hann sagði líka tvisvar mamma úti, en það var kannski óskhyggja að þar meinti hann það,“ segja þau og hlæja. En hvernig verður lífið með Kára? „Það er allt öðruvísi en þetta rólegheita líf sem setlað par á fertugsaldri er búið að venja sig á,“ segir Brjánn og hlær.

„Ég verð nú að viðurkenna að ég vona að hann læri að dunda sér meira,“ bætir Andrea við og Brjánn heldur áfram. „Já, hann verður alltaf að vera með öðru hvoru okkar. Naflastrengurinn er mjög stuttur.“ Andrea lýsir því hvernig hann komi og sæki þau verði þeim á að standa upp úr leik og ganga inn í eldhús.

„Hann er skemmtilegur krakki,“ segir Brjánn. „Já rosalega skemmtilegt barn sem vill láta halda á sér,“ bætir Andrea við. „Þótt aðeins séu komnar þrjár vikur þá held ég að lífið með Kára verði mjög gott,“ segir Brjánn og horfir framtíðina björtum augum og Andrea tekur undir. „Já, það er ég viss um líka.“ Brjánn: „Ég get ekki hugsað mér lífið öðruvísi enda búin að þrá þetta líf mjög lengi. Árum saman hefur maður haft nægan frítíma fyrir sjálfan sig. Nú er nægur tími til að leika við son sinn.“

gag@frettatiminn.is

Tregafull gleðistund í hótelanddyri í Kína